8 საათზე დედაჩემმა წამომაგდო ლოგინიდან, თან მეჩხუბებოდა სულ როგორ უნდა აგვიანებდე პირველ გაკვეთილზე? ნუთუ არ გრცხვენია. ნამდვილად არ მრცხვენოდა დაგვიანების, პირიქით დაწყებულ გაკვეთილზე მთქნარებით და თვალების ფშვნეტით შევდიოდი. მე-9-ე კლასში ვარ. სკოლა ის ადგილია სადაც ყველაზე მეტად ვერთობოდი. აი ერთ-ერთი დღეც : )
თურმე სირცხვილი იმ დღეს მელოდა, როცა მივედი სკოლაში და თანაკლასელებმა მახარეს ნინოს ბებია გარდაეცვალაო. სიხარულის მიზეზი ნამდვილად გვქონდა, ბოლო 3 გაკვეთილს ვაცდენდით, ჩვენ ხომ პანაშვიდზე ვიყავით წასასვლელები დამტირებელთა ჯგუფი. ვუყიდეთ “ბებოს” იმხელა “ვენოკი” ლამის მკერდამდე გვწვდებოდა. ჯერ საგულდაგულოდ გადავითვალეთ, რომ კოკრის რაოდენობა კენტი ყოფილიყო და არ “შემოეტენა” გამყიდველს ლუწი “ვენოკი” : )
დავიძარით მთელი ჯგრო ბავშვთა გუნდი “ბებოსკენ”, მაგრამ პრობელამ ის იყო, რომ არ ვიცოდით ვინ იქნებოდა ჩვენ შორის ყოჩი. არც ის ვიცოდით თუ რომელი მხრიდან უნდა “დაგვეკრუგა” მიცვალებული. იმ დროს არც მობილური არ იყო, რომ სახლში გადაგვერეკა მშობლისთვის და გვეკითხათ ადათ-წესები. ნუ მოკლედ იმდენი პრობლემა წამოიჭრა, რომ ასე ვარაუდიდ და საქმის გარჩევით მივდიოდით ბებოს სულ გამოცლილი ცხედრის პატივსაცემად.
აი მივადექით სადარბაზოს. ბევრი ყაყანის შემდგეგ ხმების
უმრავლესობამ გადაწყვიტა, რომ მე უნდა მეტვირთა ეს რთული მისია ჩემ თავზე. უკვე ისტერიული სიცილს ვყავდით შეპყრობილნი. ვინ ვის ეკიდებოდა მხრებზე ვერ გაარკვევდი. ზოგს უნდოდა ამოსვლა, ზოგს მიცვალებულის ეშინოდა… ამომივიდა ყელში, რომ ვიყვირე “ვსე, ყველა ავდივართ ზემოთთქო”, ხელად გაისუსნენ ეგონათ, რომ უარს ვიტყოდი ბოლო წუთს. მე წინ მივდიოდი “გლავნი ყოჩივით”, დანარჩენები კი ცხვრებივით მომყვებოდნენ ფარასავით. ავედით მე-3-ე სართულზე და მივხვდი, რომ შემდგომ სართულზე ბებო ესვენა. ჩვენთან ხო წესია, რომ “სიფათში” უნდა შემოგაგებონ კუბო, რომ მივხდე პანაშვიდია და არა ქორწილი.. მეოთხე სართულის კიბეებზე “სილიოტკებივით” ჩამწკრივებულ მგლოვიარე ხალხს ჩავუწუილეთ და შევაბიჯე ხელად ოთახში. ისეთი ფეთიანივით ვეძებდი მიცვალებულს, ასე მკვდარი ცხოვრებაში არ მიძებნია. წინ ჰოლში რომ მეგონა იქნებოდა დასვენებული, საწყალ ბებოს “ნე ვიჟუ” გავუკეთე, თურმე გვერდით დიდ ოთახში ესვენა. უკნიდან შემომესმახმა: “ბიჭო, სად მიგაქვს ვენოკი მკვდარი აქ არისო” : ) “დავზადნეთ” ყველამ უკნა. ისე გამეხარდა მიცვალებულის დანახვა, ასე საკუთარი ბებიის ნახვა არ გამხარებია. შევდგი ერთი ნაბიჯი ოთახში და აღარ ვიცი რომელ მხარეს წავიდე. აქეთ-აქეთო ვიღაც ქალმა ხელით მიჩვენა მარჯვენა მხრიდან. ბავშვების ხითხითი მესმოდა უკნიდან.საცოდავად მივათრევ გვირგვინს და არ ვიცი სად დავდო. გადატენილი იყო ყვავილებით თუ გვირგვინით იქაურობა და ჩვენი ცოდვით ნაყიდი გვირგვინის ადგილი აღარ იყო დარჩენილი. ერთი ხელი, რომ დავკრუგე და ადგილი ვერ ვნახე, ვიფიქრე მეორე ჯერზე იქნებ სადმე რამე ადგილი ვნახოთქო და წავედი მეორე რეისზე. არ ვიმჩნევთ ისე ვკრუგავთ მიცვალებულს. იმდენი ბავშვი ვიყავით რომ წრე შეიკრა და წარმოიდგინეთ ლამის “ზილინა-ზილინა” გავაჩაღეთ. მიცვალებულს ლამის თავბრუ დაეხვა და კლინიკური სიკვდილი რომ ქონოდა რა სანახავები ვიქნებოდით, რომ წამოდგებოდა შეწუხებული სახით და გადმოდგებოდა სიტყვით კუბოდან: “რა ვერ მოუძებნეთ ადგილი, დამაყარეთ ფეხებზე და წადიიით” უცებ ისევ დადებდა თავს წყნარად : ) აი მეორე წრეც მოვრჩი ისევ უშედეგოდ და მაინც ვერაფერი მოვუხერხე ჩემს გვირგვინს. აი მესამეზე რომ დავაპირე კიდე წასვლა, იმ ქალმა ვინც “სტარტის” მხარეზე მიმანიშნა, შემაჩერა და მითხრა დათრგუნილი ბრაზგარეული ხმით: “მოიტა შვილო მაგ ვენოკი, სადმე კუთხეში ავაყუდებ საკმარისია შემოვლაო”. ჩვენც კუდამოძუებულები გამოვედით სამგლოვიარო ოთახიდან.
არ ვიცი რატო მოხდა ასე ან რატო დავიბენი, მაგრამ მე ხომ გვირგვინი არასდეს მიმიტანია მიცვალებულისთვის : )
P.S.
რჩევა – თუ თქვენ არასოდეს დაგიკრუგავთ მიცვალებული, დარეკეთ ნდობის ტელეფონზე ნომერზე: 40. ზარი უფასო და ანონიმურია : )
ბებოს ანდერძი 🙂
NocHuRa
NocHuRa's Official BLOG 